Թյուրիմածություն է կարծել, որ միայն Ադրբեջանին զիջելով կարելի է հասնել խաղաղության

Թեև այս մասին հրապարակավ չի խոսվում, սակայն անուղղակիորեն փորձում են հասկացնել, թե իբր միայն Ադրբեջանին զիջելով է հնարավոր խուսափել պատերազմից և հասնել խաղաղության հարևանների հետ:

Իրականում, ճիշտ հակառակը, միայն կոշտ դիրք ունենալով կարելի կլինի հասնել իրական խաղաղության:

Բանն այն է, որ «դեպի խաղաղություն» ճանապարհին, ճնշումների է ենթարկվում ոչ միայն Հայաստանը, այլև Ադրբեջանը:

Օրինակ, Մոսկվայում շատ լավ են հասկանում, եթե միքիչ էլ գնան զիջումների Արցախի հարցում Բաքվին, ապա կարող են կորցնել Հայաստանը: Այդ դեպքում, նրանց համար Հայաստանի կորստից հետո,  Ադրբեջանի կորուստը կլինի օրերի խնդիր:

Ահա, թե ինչու այս հարցում Հայաստանը կարող է և պետք է կոշտ դիրք ունենա: Մյուս կողմից, Արևմուտքում լավ են հասկանում, եթե Արցախն անկախ կարգավիճակ չստանա, ապա հավերժորեն կախված է լինելու Մոսկվայից: Ահա, թե ինչու նրանք կուլիսներում համոզում են թուրքերին և ադրբեջանցիներին գնալ զիջումների այս հարցում: Ընդորում, թուրքերին բացատրում են, որ «զիջելով փոքրը՝ Ղարաբաղը նրանք կարող եբ ստանալ մեծը՝ ճանապարհ դեպի Կենտրոնական Ասիա»: Հասկանալի է, որ Բաքվում և Անկարայում այսօր դեռ հակված չեն գնալ զիջումների, սակայն ո՞վ ասաց, որ հենց Հայաստանը պետք է զիջի իր «կարմիր գծերը»: Մանավանդ, որ այսօր ճնշման աստիճանը նրանց վրա ավելի մեծ է, քան մեր վրա:

Ի վերջո, ռուս-արևմտյան բախման վերջը ոչ ոք այսօր չի կարող կանխատեսել, թե ինչպես է ավարտվելու, սակայն պարզ է, որ մենք պիտի հաշվենք բոլոր սցենարները և ամենակարևորը չհրաժարվենք մեր «կարմիր գծերից», քանզի զիջելով մի հարցում, մենք կարող ենք հայտնվել հերթական զիջումների հորձանուտում, որտեղ վերջը լինելու է մեր գոյության վերջը ընդանրապես:

Այդ տեսանկյունից, հստակ դիրքորոշում ունենալը միակ երաշխիքն է, որ մենք կկարողանանք պահպանել մեր Іկարմիր գծերը», դրանով իսկ կկարողանանք լուծել նաև մեր գոյության իրավունքի խնդիրը:

Սա է իրականությունը:

Արտակ Հակոբյան