«Եթե անցյալ տարվա հոկտեմբերին նա (Փաշինյանը) ճանաչեց Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը, ինքնիշխանությունը և սահմանները, ապա այս տարվա մայիսին ավելի հեռուն գնաց` պաշտոնապես ճանաչելով Ադրբեջանի տարածքի, այդ թվում՝ Ղարաբաղի և անկլավ գյուղերի պարամետրերը։ Սա պետք է դիտարկել որպես դրական փաստ։ Հիմա եկել է ժամանակը, որ այս նույն խոսքերը ամրագրվեն թղթի վրա, ստորագրություններ դրվեն, հարաբերություններ հաստատվեն։ Ամեն դեպքում, մենք կշարունակենք մեր ջանքերն այս ուղղությամբ»։
Երբ այդ անձը խոսեց անկլավների մասին, որ դրանք խնդիր չեն, կարող ենք այլ ճանապարհներ սարքել, դա հենց անկլավների գոյության հրապարակային ճանաչումն էր նշանակում, ինչպես Էյվազլի ասելուց հետո Գորիս - Կապան ճանապարհը վերցրեցին, ինչպես Արցախը հրապարակավ Ադրբեջանի մաս ճանաչելուց հետո Լաչինի միջանցքը փակեցին։
Հերթը Սյունիքինն է, պետք միջանցք տա Ադրբեջանին, սա էլ, ըստ երեկույթին, արդեն բանավոր տվել է։
Եթե սրան շարունակենք հանդուրժել, Հայաստանին վերջնականապես հրաժեշտ տվեք։
***
Նոյեմբերի 9-ի հայտարարությունն իրականում Ռուսաստանի-Թուրքիայի համաձայնության արդյունքն էր ու դրա խորհրդանիշն Աղդամի մոնիթորինգային կենտրոնի հիմնումն էր։
Այդ հայտարարությունը նաեւ Հայաստանում ՔՊ-ի իշխանության գրավականն էր։
Փաշինյանի ու ՔՊ-ի իշխանությունը Ռուսաստանի եւ Թուրքիայի կոմպրոմիսի արդյունքն է։
Սակայն, այդ կոմպրոմիսը սկսել է քանդվել։ Էրդողանն, Ազովի հրամանատարներին հանձնելով Ուկրաինային, խախտել է Պուտին-Էրդողան համաձայնությունը, նաեւ Թուրքիան արդեն քննարկում է Ուկրաինա ծանր հրետանի ուղարկելու հնարավորությունը, Բայրակթարների գործարանի հիմնումը։ Թուրքիան համաձայնվեց Շվեդիայի ՆԱՏՈ մտնելուն, նաեւ պատրաստվում է 3 ռազմաբազա տեղակայել Ադրբեջանում, որոնցից մեկը Կասպից ծովի ափին, Բայդենը խոստացել է F-16 վաճառել Թուրքիային եւ այլն, ցուցակը կարելի է շարունակել։ Ավելի պարզ, Էրդողանը կրկնում է Աթաթուրքի քաղաքականությունը, ստանալով Ռուսաստանից այն, ինչ հնարավոր է, շարժվում է դեպի Արեւմուտքն, այնտեղ ստանալու մյուս դիվիդենտներ։
Այսպիսով, ՔՊ-ն եւ Փաշինյանը ստիպված են որոշում կայացնել' ընդունել Թուրքիայի ու Ադրբեջանի բոլոր պայմաններն ու միանալ հակառուսական եւ հակաիրանական կոալիցիային։ Իսկ թե այս իրավիճակում ինչպես իրենց կպահեն Ռուսաստանն ու Իրանը, դժվար է կանխատեսել, ըստ երեկույթին այս հարցի պատասխանը դեռեւս ոչ Մոսկվան ունի, ոչ' Թեհրանը։
Կարճ' Փաշինյանը սկսում է կորցնել իր արտաքին լեգիտիմությունը, ներքինն արդեն մինչ այդ է կորցրել։