Ինչո՞ւ է ուզում Փաշինյանը փոխել Սահմանադրությունը՝ Ալիևի պահանջով
Առաջին հայացքից նման հարցադրումը միամիտ է հնչում: Ընդդիմության կողմնակիցները համոզված են, որ Փաշինյանը կատարում է Ալիևի պահանջները, որովհետև նա վաղուց աշխատում է Հայաստանում, որպես «Թուրքիայի և Ադրբեջանի շահերի սպասարկու»:
Այլ բացատրություն ընդդիմությունը չունի և քանի որ այդպես է նա հարկ չի համարում հանրությանը բացատրել այլ հիմնավորումներով:
Իշխանության կողմնակիցները համոզված են, որ Փաշինյանի առաջարկը «ներկայիս իրավիճակի պահանջն է», քանի որ առանց դրա հնարավոր չի լինի կնքել «խաղաղության պայմանագիր» Ադրբեջանի հետ, իսկ դա նշանակում է, որ առանց այդ փոփոխության, տարածաշրջանում պատերազմը կլինի անխուսափելի՝ մեզ համար ամենատխուր հետևանքներով:
Հասկանալի է, որ հանրությունը այս երկու կենտրոններից ստանում է երկու մեսիջ -- ընդդիմությունից, որ Փաշինյանը թուրքերի շահերի սպասարկողն է, իսկ իշխանությունից, որ եթե այդ փոփոխությունը չլինի, կլինի մեծ պատերազմ:
Հասկանալի է, որ հանրությունը բովանդային վերլուծություն չի ստանում, նա պիտի հավատա, կամ չհավատա այս երկու թեզերից որևէ մեկին և իր համար ընտրություն կատարի: Այդ պայմաններում հանրությունը սովորաբար բաժանվում է երկու մասի և ունենում է երկու տարբեր կարծիք:
Սակայն, քանի որ իշխանությունն ունենում է վարչական լծակների առավելություն, նա միշտ հաղթող է դուրս գալիս: Որից հետո սկսվում է ընդդիմության դաշտում հետևյալ հարցադրումը, թե ինչու նա հերթական անգամ պարտվեց:
Սովորաբար գլխավոր մեղավոր հռչակվում է ժողովուրդը:
Եվ, քանի որ ոչ ոք չի ցանկանում իր սխալներն ընդունել, բնականաբար ամեն ինչ ընթանում է Հայաստանի համար ամենից անբերանպաստ ուղիով:
Ոչ ոք չի քննարկում, թե ինչ վտանգներ կարող են առաջանալ, եթե Հայաստանն ընդունի այդ փոփոխությունները: Որը՞ կլինի Ադրբեջանի հաջորդ պահանջը: Ոչ ոք չի քննարկում նաև Ադրբեջանի Սահմանադրության հիմնադրույթները, որտեղ կան տարածքային պահանջներ Հայաստանի նկատմամբ:
Ոչ ոք չի քննարկում և այն, թե ինչու է Ադրբեջանը կարողանում անընդհատ թելադրել Հայաստանին և դրա վերջը չի երևում:
Այս բոլոր հարցադրումները դուրս են մնացել դիսկուրսից, որովհետև ոչ ոք չի ուզում բովանդակային քննարկումների մեջ մտնել, եթե կա ավելի հեշտ լուծում՝ հռչակել Փաշինյանին «թուրքերի շահերի սպասարկու» և դրանով փակել հարցը: Իսկ թե դրանից հետո հանրության որ մասը բավարարված կլինի այդ հիմնավորումից, ոչ մեկին հետաքրքիր չէ: Դրա համար էլ մենք կորցրինք Արցախը, կանգնած ենք Հայաստանի պետականության կորստի առջև, բայց երկրի քաղաքական դաշտում տիրում է հանցավոր հանգստություն:
Սա է իրականությունը:
Դավիթ Մկրտչյան
Zham.am
Հետևեք մեզ Facebook-ում