Ոնց որ մարմնիդ մասերը հերթով վաճառես ու ասես․ կարեւորը՝ ապրում եմ

«Հրապարակի» զրուցակիցը երգիչ Արսեն Սաֆարյանն է։

- Արսեն, Արցախում իրավիճակն օր-օրի վատանում է, երեկ, ինչպեսեւ խոստացել էր, հրաժարականի դիմում ներկայացրեց Արցախի նախագահ Արայիկ Հարությունյանը։ Հրաժարական էր տվել նաեւ պետնախարարը։ Որպես արցախցի` ինչպե՞ս կմեկնաբանեք Հարությունյանի այս քայլը:

- Անկեղծ ասած, այս իրավիճակում այնքան անկարեւոր են ինձ համար անձերը: Կարեւորն այն է, որ մեր ժողովրդի համար մի բան փոխվի դեպի լավը, իսկ թե որ նախագահը կգնա եւ որ նախագահը կգա, դա, անկեղծ ասած, ինձ չի հետաքրքրում: Այսօր մարդիկ են Արցախում սովամահ լինում: Մտահոգությունս այժմ դա է: Պետք է գործունյա, հաստատուն կամքով մարդ գա Արցախի նախագահի պաշտոնին: Ինձ համար բոլորովին կարեւոր չէ, թե նա ով կլինի: Իմ մտահոգությունն իմ ժողովրդի վիճակն է, որն այսօր սարսափելի է: Պետք է խոհեմություն ցուցաբերել ու փորձառու մարդկանց բերել առաջին պլան: Մարդիկ, որոնք ի նպաստ ժողովրդի կաշխատեն, իսկ անձերն այս պահին անհետաքրքիր են` հին են, նոր են, թե ինչ են, էական չէ:

- Բայց տեսակետ կա, որ նոր լիդերների պակաս ունենք: Հաճախ լսում ենք՝ բա որ Նիկոլ Փաշինյանը գնա, ո՞վ կփոխարինի նրան: Այսինքն` Դուք այս տեսակետները չեք կիսում:

- Մենք արդեն այնպիսի իրավիճակում ենք հայտնվել, որ անձերի փոփոխությամբ էլ ոչ մի սպասելիք չունեմ: Ուզում եմ հավատալ, որ լիդերների առկայությամբ կարող է բան փոխվել, բայց, մեկ է` ես ուժի կողմնակիցն եմ: Ուժն է ծնում իրավունք: Պարտվողի դիրքերից մեր բանակցությունները ոչ մի լավ բանի չեն հանգեցնելու: Շատ ժամանակ ենք այս ընթացքում կորցրել…. Բավականին երկար ժամանակ ունեինք զինվելու, բայց…. Տեսնում ենք՝ ինչ է կատարվում: Խնդրողի կարգավիճակից ոչինչ չի փոխվելու, պետք է գործել: Արցախցին ուժեղ ու դիմացկուն տեսակ է, բայց ինչքա՞ն: Նրանք էլ մսից ու արյունից են: Ինչքա՞ն կարող են այս իրավիճակին դիմանալ: Հայաստանն իր ձեռքերը լվացել է Արցախից, արցախահայությունն այսօր մենակ է մնացել:

- Մի քանի օր առաջ էլ Հակարիի կամրջից երեք ֆուտբոլիստների առեւանգեցին ադրբեջանցիները:

- Բա ի՞նչ պետք է անեն: Հա՛մ առեւանգելու են, հա՛մ կրակելու են, նվաստացնելու են, ինչ ուզեն՝ անելու են, որովհետեւ մենք գնացել ենք խնդրելու ճանապարհով, անիրական խաղաղություն երազելով: Պարտվածին հաղթողն է թելադրում: Մենք չենք ուզում ուժեղանալ, հույսը դրել ենք Եվրոպայի ու Ամերիկայի վրա: Պատմությունը ցույց է տվել, որ եթե եղունգ ունես, պետք է գլուխդ քորես:

- Կար տեսակետ, որ Արցախը հանձնելով՝ հանգիստ ապրելու ենք: Սա իշխանական ամենատարածված լոզունգներից էր` 2020 թվականի պատերազմից հետո: Երեկ թշնամին կրկին կրակ էր բացել Սոթքի ուղղությամբ, երեք զոհ ունենք:

- Հիմար տեսակետ էր դա: Դե, եթե այդպես է՝ Սեւանն էլ են ուզում ադրբեջանցիները, Սեւանն էլ տվեք, Սեւան չենք ունենա, բայց խաղաղ կապրենք: Սյունիքն էլ պետք է տանք, գուցե խաղա՞ղ ապրենք: Սա գիտես ինչի՞ է նման, ոնց որ մարմնիդ մասերը հերթով վաճառես ու ասես․ կարեւորը` ապրում եմ: Այսօր երիկամս վաճառեմ, վաղը՝ արյունս, մյուս օրը սրտիցս մի հատված տամ, ու այսպես շարունակ: Թշնամու ախորժակը մեծանում է այդ կեցվածքից: Պետք է ուժեղանալ, բանակը դարձնել պրոֆեսիոնալ: Պետք է ուժեղ լինել, որ հանկարծ թշնամին չկարծի, թե ինչ ուզի, կարող է մեզնից խլել: Մենք այսօրվան հասանք անձնական ամբիցիաների շնորհիվ, որն անգամ այսօր, ցավոք, շարունակվում է: Երբ անձնական ամբիցիաները քաղաքական ուժերը դնեն մի կողմ, միավորվեն, մեծ արդյունքների կհասնեն: Սեւ-սպիտակ, նախկին-ներկա, նախկինի նախկին… մեզ այս տեսակ էգոիզմն է հասցրել այս օրվան: Մենք ամեն ինչ էլ ունենք, սուտ են ասում, թե Հայաստանն աղքատ երկիր է: Փող էլ կա, ամեն ինչ էլ կա, չկա երկիրը շենացնելու ցանկություն: