«Հայի հետին խելքը» եւ «դժբախտ» Շուշին

Արդեն առիթ ունեցել եմ գրել, որ մեր հասարակությունը սիրում է ապրել ստի մեջ: Մենք հաճախ ենք խոսում այն մասին, որ մենք «ամենահին ժողովուրդն ենք», որ մենք առաջինն ենք ընդունել քրիստոնեությունը, հիանում ենք մեր մշակույթով, բոլորին ապացուցում ենք, որ Շառլ Ազնավուրը առաջին հերթին հայ է, իսկ հետո միայն ֆրանսիացի: Բայց արդյո՞ք մենք մեզ արժանի ենք պահում մեր մշակույթին և պատմությանը:

Ի՞նչ է անհրաժեշտ, որպեսզի պաշտոնյան, մտավորականության ներկայացուցիչը, շոու բիզնեսի ներկայացուցիչը ընդունեն իրենց սխալը և ինչ-որ բան անեն այս կամ այն հասարակության մեջ իրենց սխալը շտկելու համար:

Օրինակ՝ Պերուում Արտաքին գործերի նախարար Էլիզաբեթ Աստետեն հրաժարական տվեց միայն այն պատճառով, որ նա ստացել է կորոնավիրուսի պատվաստանյութ ՝ նախքան բնակչության զանգվածային պատվաստումը սկսելը: Ի՞նչ է պահանջվել, որ Լալա Մնացականյանը և ռեփեր Հրագը ընդունեն իրենց սխալները:

Որպեսզի Լալա Մնացականյանը լռեր ու դադարեցներ Շուշին «բոմժանոց» անվանել, այս քաղաքը պետք է հանձնվեր ադրբեջանցիներին: Որպեսզի Հրագը քննադատեր Փաշինյանին և գրեր իր սխալների մասին երգ, Նիկոլը ոչ միայն պետք է պարտվեր պատերազմում, մի քանի հազար մարդու մահվան հասցներ, այլ դրանից հետո պիտի հրաժարվեր հրաժարական տալուց:

Ինչպես է հնարավո՞ր, որ սխալների ընդունումը Հայաստանում և հայերի շրջանում, ովքեր հպարտանում են իրենց բազմահազարամյա պատմությամբ, այդքան սարսափելի գնով անցնեն: 2018-ին փողոցներ փակած ու Փաշինյանին «ձեռքերի վրա վարչապետի աշխատասենյակ տանող» երեխաներից շատերը Ղարաբաղում պե՞տք է զոհվեին, որպեսզի սա բացեր մեր բնակչության մի մասի աչքերը:

Այն ուժը, որը կգա Փաշինյանից հետո, իրոք պետք է սկսի իր ճանապարհը «Նիկոլի կետից», և այդ կետը բացասական է: Շատ բան պետք է վերանայվի և արվի: Սա վերաբերվում է նաեւ մտավորականության դերին և նշանակությանը մեր պետության համար: Եթե մենք դա չանենք ու շարունակենք ապրել ստի մեջ, ապա Արցախի պետականության անկումը կհանգեցնի Հայաստանի պետականության անկմանը:

Սևակ Դանիելյան