Մարդիկ են, որ զոհաբերում են իրենց ամենաթանկը, որպեսզի ազգի ամենաթանկը ապրի
Յուրաքանչյուր տարվա վերջին օրերին մարդիկ փորձում են ռետրոսպեկտ՝ հետադարձ հայացք նետել անցյալին ու հասկանալ, թե ինչ են կորցրել ու ձեռք բերել այդ ընթացքում՝ հույս ունենալով, թե եկող տարին լինելու է ավելի լավ, քան նախորդները։
Ես ամեն տարեվերջին փորձում եմ վերագնահատել մարդկային ձեռքբերումներս, թե որքան նոր ու հետաքրքիր մարդկանց հետ ծանոթացա, ինչքան նոր բան սովորեցի նոր ծանոթներից, ինչքան մարդկանց դեմքեր ինձ համար բացահայտվեցին։
Մարդն է, որ հայրենիքի ու ազգի գոյութենականության հիմքն է։ Մարդն է, որը ստեղծում է արժեքներ՝ դրանք փոխանցելով հազարամյակների սերունդներին։ Նույն մարդն է, որն ինքնազոհաբերվում է՝ հանուն իր հայրենիքի ու իր նախնիների ստեղծած արժեքների պահպանության։
Իմ ընկեր Վահեին ճանաչում եմ ավելի քան 15 տարի։ Նրա հետ դեռևս 2000-ականներին էինք Արցախ մեկնում ու ոգևորվում մերոնց ազատագրած տարածքներով, հանգիստ քայլում Քարվաճառի անտառներով, մեկնում Ակնա ու բարձրանում Տիգրանակերտի ամրոցի աշտարակներին, Վանքասարի եկեղեցու մոտից հիանում Արցախի գեղատեսիլ բնությամբ, Շուշիի Հունոտի կիրճի վերևից հպարտանում մեր ազատամարտիկների սխրանքների պատմությամբ։
2020-ի պատերազմից հետո էլ Վահեն մնացել է նույն անդավաճան ընկերը ինչպես հայրենիքին անմնացորդ նվիրվելու, այնպես էլ հայրենիքի ամեն մի մասնիկի կորուստը որպես անձնական ողբերգություն համարելու ու երեխայի պես արտասվելու առումով։ Օրերս, երբ Մարտակերտի մոտ էինք, երկար նայում էր մի քանի հարյուր մետր այն կողմում կանգնած թշնամու դիրքերին ու հաշվարկներ անում՝ կիսաձայն հայհոյելով այդ դիրքերը առանց կռվի հանձնողներին։ Իսկ Կարմիր շուկայում Նոր տարվա հանդեսի եկած երեխաների ժպիտները տեսնելով՝ չէր կարողանում զսպել արցունքները։
Ես խոսում եմ մարդկանց մասին, քանի որ հենց այդ մարդիկ են պետության ու հայրենիքի հիմքը։ Մարդիկ են, որ զոհաբերում են իրենց ամենաթանկը, որպեսզի ազգի ամենաթանկը ապրի։ Մի անգամ, երբ Վահեի հետ հայրենիքի հեռավոր շրջաններից մեկում էինք, երկար նայեց խաղացող երեխաներին ու ասաց՝ եղբայր, զգում եմ, որ մենք կվառվենք ու կմոխրանանք, բայց այս երեխաները էլի կապրեն հաղթած երկրում։ Ես վստահ եմ, որ մեր երեխաները կապրեն արժանապատիվ հայրենիքում։
Նաիրի Հոխիկյանի Ֆեյսբուքյան էջից