Երբ Տիգրանի մայրը որդու կողքին, ձեռքը բռնած խոսել է, պատմել իր զգացումների մասին, նույնիսկ կոմայի մեջ Տիգրանի աչքերից արցունք է հոսել. Նաիրի Հոխիկյանը՝ հորաքրոջ թոռան մասին
Դիտել նաև
«Թուրքերն արդեն Բաղանիսի վերևում են»․ Հոխիկյան
«Ադրբեջանը թիրախավորելու է Երասխը, Վարդենիսը, Ջերմուկը»․ Նաիրի Հոխիկյան
«Արցախցիների չափ հենց տավուշցիները գիտեն, թե ինչ թշնամի է Ադրբեջանը»․ Նաիրի Հոխիկյան
«Խայտառակություն է, որ Հայաստանի հայերի ընդամենը 30%-ն է եղել Արցախում». Նաիրի Հոխիկյան
«Խոպան գնացած մեր հայրենակիցներից հարկ ուզելու լուրը հաստատվեց»․ Նաիրի Հոխիկյան
Տիգրան Արշակյանը հորաքրոջս թոռն էր։ Դրական էմոցիաներով մեր այս տղային ես փոքր տարիքում եմ շատ տեսել, հետո անցան տարիներ, երեխաներն արագ մեծացան, ու մի օր Տիգրանն էլ զորակոչվեց ազգային բանակ։ 2020-ի պատերազմի օրերին լավ ծառայության համար մեր Տիգրանին Մեղրիից տեղափոխել էին Արցախի Ջրական, այնտեղ էլ աչքի էր ընկել իր կարգապահ ու խիզախ ծառայությամբ։
2020-ի հոկտեմբերի 12-ին Շուշիում էի, երբ եղբայրս զանգեց և ասաց, որ Տիգրանը ծանր վիրավոր է։ Նախ ոտքից վիրավորվել է, բայց իր մեջ ուժ է գտել մեքենա վարել ու վիրավոր ծառայակից ընկերներին ավելի քան 100կմ տեղափոխել, տանել հոսպիտալ, ապա վերադարձել է դիրքեր։ Նույն օրը, սակայն, թշնամու դրոնի հարվածից խուսափել չի կարողացել։ Օրեր շարունակ Տիգրանը կոմայի մեջ էր։
Հոկտեմբերի 14-ին եղբայրս հայտնեց, որ բժիշկները այլևս չկարողացան պայքարել Տիգրանի կյանքի համար։
Հետո իմացա, որ երբ Տիգրանի մայրը որդու կողքին, ձեռքը բռնած խոսել է, պատմել իր զգացումների մասին, նույնիսկ կոմայի մեջ Տիգրանի աչքերից արցունք է հոսել։
Տիգրանի մահից անցել է 1 տարի։ Ցավ է, իհարկե։ Նույնքան ցավ յուրաքանչյուր հայ զինվորի կորստի համար։ Բայց մենք պետք է մեր մեջ ուժ գտնենք՝ շտկել մեր մեջքը, վախի ու հուսալքության փոխարեն մեր ամեն զոհված հերոսի փոխարեն ունենալ նոր զավակներ, ամեն զոհված հերոսի փոխարեն ոչնչացնել տասնյակ թշնամու։ Ապրելու միակ բանաձևը սա է։
Նաիրի Հոխիկյանի ֆեյսբուքյան էջից