Իրականում ո՞վ և ի՞նչն է պետության չգոյության մասին. «Փաստ»

Օրինակները քիչ չեն: Այ, օրինակ՝ խոսում է Արագածի մասին՝ այն հակադրելով Արարատին, ապա հավելում, թե «ով խոսում է Արարատի մասին, խոսում է պետության չգոյության մասին»: Կամ, օրինակ՝ անդրադառնում է հանրահայտ «Գինի լից» երգին (Հայոց ցեղասպանության ոճրագործներից Թալեաթին պատժելու վրիժառու գործողության և այն իրականացրած Սողոմոն Թեհլերյանին փառաբանող երգն է), նշում է, թե ոճրագործին պատժած կամավորականը... ապապետական է: Ասում է՝ Արևմտյան Հայաստանը պետության դեմ է: Կամ՝ ասում է, թե ով կարևորում է բանակը, նա պետության չգոյության մասին է խոսում: Բայց միայն դա չէ: Վերջերս էլ, օրինակ՝ «կեղտոտ աշխատավարձ» արտահայտությունն ընկավ այդ մանիպուլ յացիայի տակ: Առհասարակ, «կեղտոտ աշխատավարձ» ասելով՝ հասկանում ենք անվանական աշխատավարձը՝ հարկերը ներառյալ, ընդամենը:

 

Փաշինյանը ասում է, թե դա հակապետական ընկալում է: Գործնականում արդեն հասավ այնտեղ, որ Հայաստանի Հանրապետության հիմնարար փաստաթուղթը՝ Անկախության հռչակագիրն էլ մեղադրվեց պետության դեմ լինելու մեջ: Այսինքն, փաշինյանական խեղաթյուրված ընկալմամբ, «երկրի հակառակկողմային» տարբերակով՝ Անկախության հռչակագիրը... պետականության գոյության դեմ է: Շուտով, ամենայն հավանականությամբ, կհայտարարի, որ ով, ասենք, խոսեց ծիրանի մասին, նա խոսեց պետության չգոյության մասին: Ինչոր «տարօրինակ» զուգադիպությամբ, բոլոր այն խորհրդանշական, բովանդակային և հիմնարար հանգամանքները, երևույթները, գործոնները, որոնք ընդգծում են ազգային ինքնությունը, որոնք ազգային ինքնության նույնականացման կաևոր բաղադրիչներ են, ավելին՝ պետության հիմնարար փաստաթղթում ամրագրված շեշտադրումներ են, ըստ Փաշինյանի՝ «պետության չգոյության մասին են»: Այդ դեպքում հարց է ծագում, թե ի՞նչն է «պետության գոյության մասին»: Հա, ու նորից՝ ով է ինչի մասին խոսում: