Տպավորություն է, որ ինչ-որ ուժեր ուզում են արդարացնել այն, ինչ արել են մեզ հետ 20-րդ դարի սկզբին և ոչ միայն, ուզում են արդարացնել այն, ինչ արել են մեզ հետ Արցախյան 44-օրյա պատերազմին

Վերջին օրերին մեզ հրամցնում են հային նվաստացնող տեղեկատվություններ։ Ըստ մի լուրի հայ մանկավարժը նվաստացնում է այլազգի երեխայի, ըստ մեկ այլ լուրի հայ զինվորը նվաստացնում է այլազգի ծառայակցին։ Սրանց դիմաց հիացմունքով սոցցսնցերը ողողում են, թե ինչպես է ադրբեջանցին ճանապարհներ կառուցում հայի պատմական տարածքներում, թե ինչպես են թուրքերը սիրով և ծափերով դիմավորում Ստամբուլ ժամանած հայերին։

 

Ի՞նչ է ստացվում։ Ստացվում է, որ հայը ճղճի՞մ է, մարդատյա՞ց, իսկ ադրբեջանցին և թուրքը կառուցող և հյուրընկա՞լ։ Տպավորություն է ստեղծվում, որ ինչ-որ ուժեր ուզում են արդարացնել այն, ինչ արել են մեզ հետ 20-րդ դարի սկզբին և ոչ միայն, ուզում են արդարացնել այն, ինչ արել են մեզ հետ Արցախյան 44-օրյա պատերազմին։

 

Սա՞ է մեր իրական դեմքը։

 

Այնինչ դպրոցից իսկ գիտենք, որ հային բնորոշող բառերից մեկը «ասպնջական» բառն է, որ նշանակում է հյուրընկալ, և կան էլի բառեր. «կառուցող», «ստեղծագործող», «սրբություն սիրող»...

 

Չեմ հասկանում՝ հաճու՞յք է պատճառում ծնկի իջած և նվաստացած մնալը։ Թե՞ այլ՝ չիրագործված նպատակներ կան դեռևս։

 

Պատմություն կարդացե'ք, սիրելի' հայեր։

 

Իսկ նրանք, ովքեր կարծում են, որ վատն են, թող ծնկի իջնեն Աստծո Խորանների առաջ և ներողություն խնդրեն ու դարձի գան։