Սիրում եմ հայ ինտելեկտուալ էլիտայի «լռող տեսակը»

Որովհետև լավ-վատ, բայց աշխատանք է, պաշտոն է, կապեր են, համ էլ էսինչ բանն են խոստացել ֆինանսավորել, կամ չեն խոստացել, բայց կարող են խոստանալ...

 

Բացի այդ բազմիմաստ դեմքով լռելը խորհրդավոր շղարշ է ստեղծում մտավորականի կերպարի շուրջ, ինչն էլի շատ օգտակար է հանրության աչքերում հեղինակություն վայելելու համար։

 

Իսկ մի օր էլ երբ խոսում է, հանկարծ պարզվում է, որ տակն առանձնապես բան չկար. կենցաղային, սաղր մտածողություն ու մանրախնդիր աբիժինիկություն, գիտելիքը լավագույն դեպքում հնացած, իսկ ավելի հաճախ միֆականացված կամ ուղղակի կեղծ, բարոյական կերպարն էլ՝ առնվազն հարցեր առաջացնող։

 

Օտյանը լավ պատմվածք ունի այդպիսի անիմաստ-խորիմաստ կերպարներին նկարագրող. «Համբարձում աղա»։ Կարդացե՛ք, կհասկանաք, որ այդպիսի աղաների անձամբ ճանաչում եք...